لورلای نام صخره‌ای در حاشیه‌ی رود راین است. در سال 1801 کلمنس برنتانو برای بخشی از رمانش با عنوان گودوی یا تصویر سنگی مادر، تصنیفی با عنوان لورلای سرود. داستان این تصنیف از این قرار است که لورلای که از بی‌وفایی معشوقش دلشکسته شده است، مردان مفلوک را اغوا کرده به کام مرگ می‌کشاند. کشیشان شهر به جای آنکه برای او مجازات مرگ در نظر گیرند، او را به سکونت در صومعه‌ای محکوم می‌کنند. در راه رسیدن به دیر، لورلای اجازه می‌خواهد از صخره‌ای که پیشتر ذکرش آمد، بالا برود مگر معشوقش را در پی خود ببیند. اما دریغ آن زمان که به این قصد صخره را بالا ‌می‌رود به درون رود  می‌افتد و جان می‌سپارد. از آن پس، آن صخره پیوسته نام لورلای را زمزمه می‌کند. در سال 1824 هاینریش هاینه شعر لورلای را با حول همین داستان، با الهام از شعر برنتانو  می‌سراید. در شعر هاینه، لورلای بسان زنی فتنه‌گر است که بر فراز صخره نشسته است و موجب هلاکت زورقبانانی است که از همه جا بی‌خبر، محو تماشای زیبایی او می‌شوند.